De verwachting was namelijk dat Femke heel erg moe zou zijn na afloop van de behandeling, maar niets was minder waar: ze wilde niet gaan slapen, heeft de hele nacht liggen spoken, schrok af en toe huilend wakker en als we haar dan kwamen troosten was gelukkig alles weer goed. Nieuwe papfles erin, en verder slapen.
Zaterdag was ze dus ook best moe, maar ze leek ook relaxter. Rustiger. Ze was af en toe echt in haar eigen wereldje, zat heel rustig onderuit in haar stoel en keek afwezig... en na een paar seconden 'schrok' ze dan weer 'wakker' en begon ze weer druk te bewegen. Dit klinkt alsof ze gewoon moe was... maar het leek anders.
Daarnaast ging ze dit weekend ineens anders zitten: van 'kleermakerzit' naar 'kniezit' ging meestal met veel kracht. Nu ging het soepeler, en door haar benen onder zicht te 'draaien' ipv te 'trekken'.
Zondag kregen we weer een verrassing: normaal trekt ze zich aan je vinger omhoog tot staan. Nu pakte ze mijn vinger wel vast, maar zette ze een been vooruit, en drukte zich via dat been omhoog tot stand. Mijn vinger was alleen maar als balanspunt, er werd geen enkele kracht op uitgeoefend.
Het gaat te ver om dit geheel aan dat ene uur behandelen toe te schrijven.
Misschien had ze anders dit ook wel gedaan.
En misschien viel dit alleen maar op, omdat we er dit weekend erg op aan het letten waren.
Maar toch... we gaan wel
En wat boeit het waarom het is of hoe het komt: Femke heeft weer vooruitgang geboekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten