Vallen en Opstaan

"PAPPAAAAA!"
Het kindje van onze tijdelijke buren heeft nu niet alleen de aandacht van zijn vader (hoop ik), maar ook van de rest van het vakantiedorp. Naast me zucht Nora een keer diep en draait zich demonstratief weg van het raam, dieper onder het dekbed.
De afgelopen maanden hebben we het zo ontzettend druk gehad op ons werk, dat het hoog tijd was om even een weekendje bij te tanken. En nu worden we dus wakker in een ontzettend leuk huisje, in een miniatuur dorpje aan de rand van het Lauwersmeer. Verder weg van de Randstad lijkt binnen Nederland niet te kunnen, en ik heb altijd het Lauwersmeer al eens willen zien.

Terwijl ik rustig wakker lig te worden, realiseer ik me dat ik intens gelukkig, bezorgd en bedroefd tegelijkertijd ben. Ik lig hier naast mijn fantastische vrouw, in een prima bed (niet perfect: het zijn twee eenpersoonsbedden en ze schuiven steeds uit elkaar.) en ondanks dat het al 9 uur is, slaapt Femke nog even heerlijk door. Tel daar het heerlijke diner, het rustige dorpje, de mooie omgeving en lekker zwemmen en buiten spelen met Femke bij op, en je hebt een TOPweekend.

Aan de andere kant ben ik ook bedroefd, want gisteren liet Femke iets nieuws zien. Femke was gewoon aan kruipen door de woonkamer, en viel ineens plat op haar buik. Ze schokte een paar keer met haar benen, en keek daarna verbaasd om zich heen. Om vervolgens weer verder te kuipen. Dit gebeurde maar liefst 3 keer binnen een uur, dus toeval kunnen we het niet meer noemen.
Natuurlijk was ze erg moe van al dat spelen en zwemmen. En ze heeft nu dus ook 14 uur geslapen, zonder nachtelijke papfles. Maar 3 keer... da's teveel. En nu maken we ons zorgen dat er toch meer aan de hand is.

En daarnaast: Hoe ergelijk het ook is om wakker geschreeuwd te worden door de buurjongen, word ik er ook bedroefd van: ik wil ook wel eens op deze manier geroepen worden door Femke... Of ben ik gewoon jaloers?

Het waren 4 heerlijke dagen, en als we thuis komen gaat alles snel over in de normale routine. Spullen opgeruimd, was gedraaid, hond opgehaald bij mijn ouders en gisteren (dinsdag) ging Femke weer super vrolijk naar het kinderdagverblijf.
In de middag krijgt Nora ineens een telefoontje van het kinderdagverblijf: Femke was in 5 minuten tijd 3 keer gevallen. Zowel Femke als de leidsters waren daar behoorlijk van geschrokken, en ze vroegen zich af of wij dit al eerder hadden mee gemaakt...

En dan stopt alles. Want nu is het dus 2 keer in 3 dagen... Zouden dit dan toch weer 'absences' zijn?

Als ik het ziekenhuis bel, beloven ze het dossier van Femke weer uit de opslag te halen, en snel te gaan overleggen met de  kinderneuroloog. We hadden verwacht weer in de ambtelijke molen van het ziekenhuis terecht te komen, maar ze weten ons vandaag positief te verrassen: we worden binnen een dag teruggebeld, door de kinderneuroloog zelf!

Het was maar een kort gesprek, maar waar het op neerkomt: Het is verstandig om weer een EEG te maken. Deze wordt dan door haar bekeken, en vergeleken met de vorige. Daarna zal ze met ons bespreken wat de mogelijkheden zijn. Maar als het bij deze kleine, korte aanvallen blijft gaan ze zeer waarschijnlijk geen medicijnen voorschrijven. Wel is het verstandig haar goed in de gaten blijven houden, en als het vaker (of erger) wordt: gewoon weer even bellen.

Een EEG is niet iets om naar uit te kijken met Femke, of met welk druk kind dan ook. Maar toch hopen we dat de oproep snel komt, zodat we snel duidelijkheid hebben. Maar waar we nog veel meer op hopen: dat Femke geen last meer krijgt van deze aanvallen, en wij ooit een keer wakker worden omdat Femke hééél hard roept: "PAPPAAAAA!!!"

Een mens mag dromen toch?

Pokke waterpokken!

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: het teamweekend van Nora. Na maanden voorbereiding en duizenden what'sappjes gingen ze eindelijk naar Texel, om een weekend lang ...euhm... 'sociale voorbereiding' op de tweede seizoenshelft.

Ik was die vrijdag thuis, zodat zij weg kon en nadat Femke en ik haar hadden uitgezwaaid kon het pappadagje beginnen... maar Femke had er niet zo'n zin in. Beetje hangerig, geen fut...kortom: niet Femke.
Ze had al een poosje exceem, en haar oren waren een klein beetje ontstoken, dus ach... niet vreemd. Die pukkeltjes op haar billen -die maar niet weggingen, ook niet met het zalfje van de dokter- waren 's avonds uitgebreid naar haar onderrug, en zaterdagmorgen bleek ineens haar hele rug onder te zitten. euhm... juist... en nu?
Dan maar haar hele rug insmeert met het zalfje van de dokter, en via Google gezocht naar pukkels die vanaf je billen omhoog kruipen. Niet te vinden.

De hele dag is Femke ernstig hangerig, ik mag niet weg bij haar en als ik dat wel doe (ook ik wil wel eens wat drinken) krijg ik een pruillip. 's Avonds zijn de pukkels vuurrood geworden, en 's ochtends blijkt ook ineens haar hele buik onder te zitten en loopt er wat bloed uit kleine wondjes in haar oren: ernstig ontstoken. Het wordt ieder uur erger, als ik me nu ook maar omdraai of ik van de bank durf op te staan gaat ze huilen.
HUILEN! Femke! Dat klopt gewoon niet... Dat heb ik weer: is Nora EEN weekendje weg: kan ik naar de huisarts met Femke. Lekker dan... maar wachten tot maandag is echt niet verstandig.

Dus op het moment dat Nora eindelijk thuiskomt, en haar lieve kleine vrolijke meid wil knuffelen... zit die te huilen bij de huisarts met 39,5 graden koorts.
De eerste arts die langskomt trekt een moeilijk gezicht, gooit er een paar lange Latijnse namen uit, en loopt door maar belooft snel terug te komen. Een kwartiertje later komt er een andere arts om de hoek kijken, of ik al geholpen wordt. Nou, als dat zo was... zat ik toch niet meer in de wachtkamer? Maar ik houd me in, en we mogen mee naar de spreekkamer.

Net als de eerste arts is ook hij ernstig onder de indruk van de intensiteit van de pukkels, zeker in combinatie met de ontsteking in haar oren. Hij vraagt -terecht- of er nog iets meer is met Femke, want ze beweegt "wat houterig". Tsja, dit is mijn moment om met een term te gooien die de arts weer niet kent: Angelman-Syndroom.

De beste man probeert zijn gezicht in bedwang te houden, maar het was duidelijk: hij had GEEN idee wat hij ermee moet. En dat zorgt ervoor dat TOCH maar even de dienstdoende kinderarts van het VUmc wordt gebeld, en het is hilarisch om te zien hoe de ene arts die niet weet waar hij het over praat, informatie probeert te krijgen van een andere arts die OOK niet weet waar hij het over heeft.
Het gevolg laat zich raden: Wij mogen even in de wachtkamer plaatsnemen terwijl de dienstdoende kinderarts gaat even bellen met een andere kinderarts, en de huisarts gaat weer even overleggen met de andere huisarts.
Femke zit in de wachtkamer bij mij op schoot en ze beweegt niet, en ik wil alleen maar snel een nieuw zalfje dat WEL werkt... ik wil mijn eigen vrolijke Femke weer terug.

Een half uur later hebben alle artsen een beslissing genomen: Femke heeft toch gewoon waterpokken, maar een zeer agressieve vorm. Daarnaast een stevige dubbele oorontsteking, en uiteraard is de exceem ook nog niet weg. Alles bij elkaar geeft het een zeer verontrustend beeld, maar ze hebben er alle vertrouwen in dat het met een weekje weer een stuk beter is.
Tegen de waterpokken krijg ik niks, maar voor haar oren wel een nieuw zalfje & antibiotica. En of ik ZEER alert wil blijven of ze geen epileptische aanvallen gaat krijgen, want met zo'n stevige verhoging, een stevige oorontsteking EN Angelman... zou dat eigenlijk niet uit kunnen blijven.

De rest van de week is Femke uiteraard thuis geweest, en wij ook om de beurt om op haar te passen. Woensdag ging het al zoveel beter dat ze een nachtje uit logeren kon bij opa en oma, zodat wij beiden weer een dagje konden werken.
Nu -vrijdagavond- is Femke weer bijna beter. Ze eet weer goed, speelt weer wat meer en heel belangrijk: ze lacht weer.

Maar het ALLERbelangrijkste: Ondanks alle 'triggers' hebben we GEEN epileptische aanvallen gezien!

How close are we to a cure?

Mensen vragen ons vaak wat Angelman nou precies inhoud en of er wat tegen te doen is. De tekst hier onder geeft een duidelijk beeld van wat het Angelman syndroom is en hoever de wetenschap al is.

How close are we to a Cure?(bron:curegarret.com)

Understanding the Science behind Angelman Syndrome will help illustrate how close we are to a cure.
Angelman Syndrome is unique in many ways.

Angelman Syndrome is unique because it is caused by loss of function of a single gene rather than many genes and the gene is known – UBE3A. UBE3A is located on Chromosome 15. Each human being inherits a copy of Chromosome 15 from each of their parents. That means we each have a pair of UBE3A genes – a paternal copy from our father and a maternal copy from our mother.

   

Ubiquitin-protein ligase E3A

Scientists have a solid understanding of the role that UBE3A plays in the body. The UBE3A gene produces Ubiquitin-protein ligase E3A which is essential to learning. In the brain, this enzyme allows for “neuron plasticity” which means it allows for neurons to bend and link together to form the pathways essential in learning. Without Ubiquitin-protein ligase E3A, one cannot learn.

   

The gene UBE3A is itself quite unique because of “genomic imprinting.” In every person, the paternal copy of UBE3A is silent – only the maternal copy is functional and actively used to produce Ubiquitin-protein ligase E3A. In children with Angelman Syndrome the maternal copy has either been mutated or is missing (via deletion or UPD). Even though their paternal copy is likely healthy, it is silent.

Genomic Imprinting Example In this illustration you can see that both mice have a mutated gene which causes dwarfism. However, only the bottom mouse suffers dwarfism because, due to imprinting, in this case the mutated gene must be on the paternal copy to have an effect.

  

The implications of genomic imprinting are perhaps the most important. On one hand, it is due to this uniqueness in UBE3A that a child would even have Angelman Syndrome, however, on the other hand, it lends itself to a possible cure. Since every child carries a silent healthy paternal copy of UBE3A, unsilencing that gene would allow the brain to produce Ubiquitin-protein ligase E3A.

   

Scientists have developed an Angelman Syndrome mouse model. These mice lack the maternal UBE3A gene and thus, lack Ubiquitin-protein ligase E3A. Their behavior and physiological conditions are quite similar to conditions in human Angelman Syndrome individuals. Scientists have shown that reintroduction of Ubiquitin-protein ligase E3A into an Angelman Syndrome mouse model causes reversal of symptoms – the mice are able to learn and develop as a typical mouse would.

   

This is extremely important because it shows us that not only is the “damage” not permanent, but a cure could potentially reverse the debilitating effects of Angelman Syndrome. Garrett could learn to talk and develop as a typical person – living a fully functional life! This is such an amazing thing to hope for and that is why it is so important that we push for a cure as soon as possible!

   

The next step is to understand how the paternal copy is being silenced so that we can unsilence it. Just within the last few years there have been major advances in this area. Scientists now understand that the paternal copy is being “epigenetically silenced.” Essentially, there is so much activity on the active genes just upstream of UBE3A on the paternal chromosome 15 that the site is simply “too busy” for the UBE3A gene to be expressed. This is why you actually do see some very low levels of Ubiquitin-protein ligase E3A being expressed in Angelman Syndrome individuals.

   

A good way to look at this scenario is that our DNA is extremely active – there is a constant flow of delivery trucks (transcription enzymes) attaching to their docking station and copying genes. The copy they make becomes a protein which is used in the human body. We need the UBE3A gene to produce its protein – Ubiquitin-protein ligase E3A – but there are just too many trucks going in and out of the genes nearby! They are incidentally blocking our much needed truck from picking up its cargo!

   

Knowing this, a possible solution is to custom build a protein which will bind to those genes just upstream of UBE3A, preventing all those trucks from going to work there. This would allow our truck to bind and allow for UBE3A expression. Just this type of solution is now being shown to work at UCDavis and other research institutions – it is absolutely cutting edge science.

   

Scientists now have a variety of tools at their disposal to make this possible:
I. Zinc Finger Proteins, TARs, and CRISPr are all ways to make “custom fit” proteins with affinity to long specific stretches of DNA.
II. Delivery proteins have been created which can “carry” a desired protein from a site of injection to the brain and into the neuron.
III. Tracking proteins allow for real time imaging of the spread of the medicine throughout the cells of the body.
IV. Measurement of Ubiquitin-protein ligase E3A enzyme allows scientists to confirm successful expression of the silenced gene.
V. Behavioral scientists who specialize in mice, rat, pig and other animal behaviors can evaluate changes and determine the theoretical implications in humans.

   

The above formula for a cure is very quickly becoming a reality. Scientists have shown this process to be successful in mice already. Angelman Syndrome model mice were injected with a protein with the goal of blocking the nearby genes and unsilencing the paternal UBE3A gene. It worked! Ubiquitin-protein ligase E3A was confirmed to be produced by the cells at near normal levels and behavior improved in some areas!

Zinc Finger Protein

   

There are still many steps that need to be taken – further trials in higher order species, analysis of findings, evaluation of possible side effects (short and long term), and hopefully the development of more feasible delivery systems are just the first of these steps.

   

Scientists are confident that a cure will be here soon and that gives us reason to hope. But we desperately need more funding to make it happen! Please help us spread the word to make this possible! Every voice and every dollar gets us closer to a cure for Angelman Syndrome!

   

Waar het uit eindelijk op neer komt is geld. Er is geld nodig voor nog meer onderzoek. Mocht je door middel van een donatie dit onderzoek willen steunen dan kan dit uiteraard via de Nina foundation.  Donatie aan de Nina Foundation kan je zelf overmaken op rekeningnummer 129.159.220 ten name van Stichting Nina Foundation te Rotterdam.