Kerstcadeau van Femke gekregen

Femke heeft al een poosje een eigen uitdaging: haar drinkfles. Ze eet prima (bij ons dan), maar het drinken gaat niet zo heel hard. Op het kinderdagverblijf maken ze zich zelfs zorgen om, daar drinkt ze eigenlijk niets.
Thuis drinkt ze een stukje beter, maar bij ons staat haar drinkfles gewoon altijd klaar voor als ze hem wil hebben. En dat gaat op het kinderdagverblijf niet met 12 rondrennende kinderen. Het klinkt misschien wat dramatisch, en dat is het echt niet, maar toch: het zou fijn zijn als ze wat meer dronk bij een maaltijd.

We hebben ondertussen een behoorlijk arsenaal aan verschillende drinkflessen, want we hebben het idee dat de flessen voor haar niet werken. Een week of twee geleden hebben we weer een nieuwe gekocht: van Philips notabene.
Ook deze was tot nu toe geen succes, maar ja, toch blijven proberen... je weet tenslotte maar nooit.
En vanmiddag gebeurde waar we op hoopten, maar totaal niet verwachten: Femke pakt de beker met twee handen bij de handvatten, zet hem aan haar mond en neemt twe hele grote slokken. Om hem daarna met een grote klap weer op tafel te zetten, en een grote zucht van opluchting. We waren zo verbaasd dat we elkaar even hebben zitten aankijken, en daarna hard hebben gejuicht en geapplaudiseerd. Waarop Femke hard ging lachen, en nog een toegift in petto had: nog een grote slok!
Hopelijk hebben we nu dus 'de fles' gevonden voor haar, en gaat ze wat meer drinken.
Snel nog zo'n ding kopen voor op het kinderdagverblijf...

Fietskar

Het is alweer december, en Femke is weer wat groter geworden. En omdat ze nog niet heel erg meewerkt met het in- en uit het fietsstoeltje komen, zijn we eens wat verder gaan kijken naar mogelijkheden om haar met de fiets te vervoeren.
We hebben gekeken naar bakfietsen, dat lijkt dan de meest logische keuze. Het probleem daarmee is eigenlijk, dat je met zulke fietsen prima Femke kan vervoeren, maar om er 14 km mee naar je werk te fietsen... nee dank je.
Dan zijn er ook nog heel veel verschillende fietsen in allerlei verschillende vreemde vormen, maar daar zagen we ons niet echt mee rondrijden. Daarnaast: zowel de vreemde fietsen als de bakfiets passen niet in onze miniscule fietsberging.
Uiteindelijk zagen we verschillende fietsaanhangers, maar die zijn dan weer voor 2 kinderen  en dus zo breed als het fietspad. Probeer dan maar eens die toeristen te ontwijken...

Nog meer zoeken verder hebben we nu een fietsaanhanger gekocht, voor slechts 1 kind. Dus smal genoeg om anderen op het fietspad ook ruimte te geven, lekker licht zodat je er niet echt last van hebt en.. hij past nog in de berging ook!
Vandaag hebben we een proefrit gemaakt met Femke, en ze vind het prachtig. Ze zit lekker om zich heen te kijken, te spelen met het speelgoed, helemaal op haar gemak. Wij kunnen weer even vooruit!
(foto staat op mijn telefoon, volgt spoedig)

okidoki!

We hebben nu toch al een hele waslijst aan instanties en een heel scala aan witte jassen gehad... en toch hoorden we af en toe over een mogelijkheid dat er nog een instantie was.
Eentje die we nog nooit gezien hebben, en die de andere artsen en instanties ook nog nooit gezien hadden.
Maar ze hadden er wel van gehoord, en ze hadden ook van iemand gehoord die ze wel eens echt had gezien. En dit fabelachtige systeem zou er dan voor zorgen dat er ineens een extra leidster, een fysiotherapeut, of een logopedist op het kinderdagverblijf langs zou komen voor Femke. Maar hoe dan? En waar we ze konden vinden? Geen idee...

En hoe meer we ernaar gingen vragen, hoe minder men er eigenlijk ECHT van leek te weten, en hoe meer het op de zoektocht naar de Yeti en het monster van Loch Ness ging lijken. We hadden het ondertussen al over het Fantoom Okido...

Tot we de eerste keer bij de logopedist zaten. Die had ineens een echte aanwijzing, eentje die zelfs op het Multidisciplinair overleg niet bekend was: Het moet gewoon aangevraagd worden door het kinderdagverblijf. Zij blijken de informatie te moeten hebben.

Dus wij weer terug naar het kinderdagverblijf, waar ze ons met grote ogen aankeken. Want als zij die informatie hadden... dan zouden ze dat toch wel weten? En ja, ze hadden eigenlijk wel eerder extra hulp gehad op de groep, maar waar de financien daarvoor vandaan kwamen... geen idee.
Gelukkig was er net een nieuwe locatiemanager, en bij het kennismakingsgesprek met haar gingen er wat belletjes rinkelen... en ze ging verder zoeken. En toen ging het ineens snel!

Twee weken verder, afgelopen dinsdag dus, zaten we ineens tegenover een mevrouw van OkidO, en ze was erg benieuwd naar Femke. Wat blijkt nu: WIJ kunnen helemaal geen hulp aanvragen bij OkidO voor op het kinderdagverblijf. Dat moet het kinderdagverblijf zelf doen... En dan kunnen wij natuurlijk lang zoeken.

Een goed gesprek verder weten we nu dat OkidO haar best gaat doen om geld vrij te maken om extra ondersteuning te krijgen voor de vaste begeleiders op de groep. En dan kan de vaste begeleidster van Femke 2 keer in de week 2 uur lang zich he-le-maal richten op Femke!

Het heeft even geduurd, maar alweer blijkt: de aanhouder wint. En alle hulde voor de nieuwe logopedist & locatiemanager!!

To be continued, we laten nog weten of het ook echt doorgaat...

Zwemdiploma gehaald!

Een poosje geleden ben ik samen met Femke naar het babyzwemmen gegaan, om te kijken of haar dat beviel.
Het zwembad hier om de hoek had bedacht dat het babyzwemmen om 18:00 uur moest zijn (Joehoe... echt niet!), dus zijn we maar wat verder weg gaan zwemmen, om 9:30 uur. Beter!

Het is een beetje vreemd om terug te komen in het zwembad waar je zelf altijd ging zwemmen als koter... maar dan nu met je eigen koter! Wel een voordeel: je mag dus nu naar het gezinshokje, en niet in zoᷰn belachelijk klein kreng. Eindelijk ruimte!!
Verder valt het een beetje tegen, het is een soort slechte versie van Back to the Future: Het zwembad lijkt ineens een stuk kleiner, die giga-glijbaan valt eigenlijk best mee, het kokend hete bubbelbad blijkt eigenlijk pislauw en die fantastische stroomversnelling... is die stuk, of is dat altijd een lauw kabbelend beekje geweest?

De babyzwemles zelf is gewoon leuk spelen met je koter in het bad, samen met een wisselende groep moeders. En ja... ik ben de enige pappa in het bad, en dat is ook een beetje wennen. Maar ik ben hier voor Femke. En Femke... die werd de eerste keer zowaar stil van.
Ze heeft een paar minuten stil op mijn knie gezeten, terwijl we op de trap van het zwembad zaten met onze billen in het water. En wie Femke een beetje kent... weet dat het heel bijzonder is als ze 10 seconden stilzit. En nu zat ze minutenlang... stil. Te kijken.
Daarna wilde ze eigenlijk wel het water in, en vanaf dat moment is Femke gewoon een van de kinderen in het zwembad. Ze speelt met de bootjes, wil achter de bal aan, klimt op de kant en rolt er weer in, en drinkt het halve zwembad leeg. Net als alle andere koters.
Het valt de badjuffen (geen vent te bekennen) wel op dat Femke anders is, want lopen doet ze nog niet, maar haar favoriete spelletje is een bal pakken, zichzelf eromheen klemmen, en lekker door het zwembad dobberen. En dat dobberen op haar rug blijkt best bijzonder te zijn!

Na een paar lessen blijkt dat er zelfs een heus diploma is voor dat babyspelen, en Femke blijkt al zo vrij te zijn in het water dat ze het diploma mag halen. En werkelijk waar: dat wordt niet tegen alle kinderen gezegd. Sterker nog: er zijn zelfs verschillende niveauᷰs, en Femke krijgt niveau 2. Die had ik dan weer niet verwacht!

Lang verhaal kort: dat zwemmen blijven we gewoon doen, Femke vind het veel te leuk om te spelen in het water. En bij het afzwemmen is mamma ook meegeweest, en ook zij vond het zwembad zowaar leuk!