Na maanden van spelen, oefenen, uitdagen en helpen is het vandaag dan echt zover:
Femke loopt los!!!
Een paar maanden geleden was Femke er al heel dichtbij, maar gooide de absences behoorlijk haar plannen behoorlijk in de war. Doordat ze steeds viel, viel ook haar zelfvertrouwen volledig weg. Vlak voor onze vakantie (begin april dus) is ze gestart met haar medicijnen, en vrij snel hielden de absences gelukkig op. Femke was in die periode voor ons gevoel niet zichzelf, was hangerig en wilde écht niet meer lopen aan de hand. Heel vervelend om te zien, want je weet precies waarom ze zich zo voelt... en je kan er niets aan doen dan positief stimuleren.
Maar gelukkig werd Femke al snel weer gewoon Femke. En ging ze steeds vaker staan, klimmen, en... aan onze hand lopen! De pasjes werden steeds zelfverzekerder, maar... loslaten, ho maar.
Vorige week waren we weer eens bij de revalidatiearts, en in overleg met hem hebben we haar speciaal gemaakte orthopedische schoenen... uit elkaar gehaald. Het idee van een aangemeten inlegzool in een stevige, hoge schoen met een bredere zool voor heeeeel veel steun is FANTASTISCH... Alleen niet voor Femke. Die wil lopen, niet stevig staan.
Nu hebben we de aangemeten inlegzool uit de schoenen gehaald, bijgeknipt zodat ze in haar normale schoenen passen en binnen 24 uur zagen we een gigantisch verschil. Femke liep ineens rechterop, haar rechtervoet stond niet meer zo ver naar buiten, en met een grote glimlach op haar gezicht ging ze steeds vaker staan om -met een hand om 1 van onze vingers- ergens heen te lopen.
Gisteren, nog geen week later, zijn we begonnen met lopen met een 'magisch touwtje'. Femke heeft dan niet onze vinger, maar een touwtje vast (dat wij dan ook weer vasthouden). Daarmee kunnen we haar dan meer ruimte geven, zonder dat ze het door heeft.
Vandaag hebben we weer goed geoefend met het magische touwtje, maar in de bouwmarkt hadden we die niet bij ons. We hielden haar dus vast aan haar capuchon, totdat Femke een robot-grasmaaier zag... en die wilde ze hebben. Vol gas ging ze op dat ding af, en liet ik de capuchon los...
En ze liep gewoon door.
Handjes omhoog, blij lachend, en eigenlijk bijzonder rap... lopend.
Zeker 5 meter, zonder steun, en zonder daar erg in te hebben!
Nadat we uitgefeest waren op de tuinafdeling, hebben we haar nog heeeeel veel laten rondlopen, en haar ook steeds heel even losgelaten. En dat ging eigenlijk best goed! Zo heeft ze eigenlijk de gehele bouwmarkt rondgelopen, en van de kassa helemaal naar de auto. Thuis weer naar de lift, van de lift naar de deur en binnen meerdere keren van de gang naar het raam van haar kamer... om een filmpje op te nemen.
Femke kreeg er maar geen genoeg van... maar was doodop. Tijdens het avondeten is ze bijna in slaap gevallen en ze lag dus al heel vroeg in bed.
En terwijl we nu aan het nagenieten zijn van deze mooie dag realiseer ik me ineens dat de rest van de winkel waarschijnlijk vreemd heeft opgekeken dat er twee ouders elkaar een 'high five' gaven en stonden te juichen, omdat hun 3 jarige dochter haar eigen grasmaaier uit had gekozen...
