VIER!

Net voor de Kerstdagen was ik op visite bij mijn oudste neef om weer eens gezellig bij te kleppen met alle andere neven en nichten, in hun nieuwe huis. Het huis is riant, maar ze hebben dan ook 4 kinderen, en als je daar dan ook nog (bijna) alle andere neven & nichten, hun aanhang en hun kinderen bij stopt... maakt het niet uit hoe groot je woont: dat wordt druk.

Terwijl de 'ouders' (dat zijn wij tegenwoordig) in de woonkamer een bakkie koffie of thee dronken, liepen de kinderen het hele huis door, speelden computerspelletjes, sprongen op alle bedden, trokken de kasten leeg en nadat Femke gewend was aan de nieuwe omgeving klom ze ook van mijn schoot af, en deed ze haar best om de bewegende & lichtgevende eland te vermoorden.

Toen Femke weer eens naar de gang kroop (met mij in haar kielzog uiteraard), ging ze tegen de trap aan staan, draait ze zich om en laat de trap los. Een stapje, twee stapjes, armen schuin opzij en handjes vooruit, drie stapjes, glimlach en ondeugende blik, vierde stapje... en toen ging ze zitten. Vier stapjes. Zomaar ineens. Misschien duurde het maar 3 seconden, en legde ze maar 40 cm af. Maar het duurde voor mij een eeuwigheid, de afstand was een marathon en ik... stond te stuiteren en bijna te huilen.

En midden in de drukte, met tientallen familieleden om me heen... voelde ik me ineens heel alleen. Degene die ik hier het liefste bij had gehad zat er namelijk niet bij... Nora was nog thuis.

PS: De eland heeft het niet overleefd.