dinsdag 30 juli 2013

De "Ring Theorie"

Iedereen kent het wel, van die opmerkingen die totaal verkeerd vallen. Mogelijk niet eens omdat het de verkeerde opmerking is, maar omdat ze gezegd worden tegen de verkeerde persoon.
Je vertelt een patiënt op de intensive care niet dat jij ook een keer last hebt gehad van een ingegroeide teennagel, en een ouder van een ernstig gehandicapt kind niet dat jouw kind ook echt héél zielig is, omdat het last heeft van dyslectie.
En zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen, die ook wel eens écht gebeurd zijn...

Vandaag kwam ik -via Facebook- langs een artikel op de Los Angeles Times dat ik graag met jullie deel. Het is een uitleg van een simpele & praktische theorie over wat je wel en niet 'mag', 'kan', of 'hoort' te zeggen op bepaalde momenten.
Ze hebben het de "Ring Theorie" genoemd en is gebaseerd op een heel simpel principe: "Comfort in, Dump out".
Omdat het een Amerikaanse krant is, is het uiteraard wel in het Engels geschreven.
Veel leesplezier!
 

How not to say the wrong thing

It works in all kinds of crises – medical, legal, even existential. It's the 'Ring Theory' of kvetching. The first rule is comfort in, dump out.
April 07, 2013|Susan Silk and Barry Goldman                      
 

 (Illustration by Wes Bausmith…)
When Susan had breast cancer, we heard a lot of lame remarks, but our favorite came from one of Susan's colleagues. She wanted, she needed, to visit Susan after the surgery, but Susan didn't feel like having visitors, and she said so. Her colleague's response? "This isn't just about you."

"It's not?" Susan wondered. "My breast cancer is not about me? It's about you?"

The same theme came up again when our friend Katie had a brain aneurysm. She was in intensive care for a long time and finally got out and into a step-down unit. She was no longer covered with tubes and lines and monitors, but she was still in rough shape. A friend came and saw her and then stepped into the hall with Katie's husband, Pat. "I wasn't prepared for this," she told him. "I don't know if I can handle it."

This woman loves Katie, and she said what she did because the sight of Katie in this condition moved her so deeply. But it was the wrong thing to say. And it was wrong in the same way Susan's colleague's remark was wrong.

Susan has since developed a simple technique to help people avoid this mistake. It works for all kinds of crises: medical, legal, financial, romantic, even existential. She calls it the Ring Theory.

Draw a circle. This is the center ring. In it, put the name of the person at the center of the current trauma. For Katie's aneurysm, that's Katie. Now draw a larger circle around the first one. In that ring put the name of the person next closest to the trauma. In the case of Katie's aneurysm, that was Katie's husband, Pat. Repeat the process as many times as you need to. In each larger ring put the next closest people. Parents and children before more distant relatives. Intimate friends in smaller rings, less intimate friends in larger ones. When you are done you have a Kvetching Order. One of Susan's patients found it useful to tape it to her refrigerator.

Here are the rules. The person in the center ring can say anything she wants to anyone, anywhere. She can kvetch and complain and whine and moan and curse the heavens and say, "Life is unfair" and "Why me?" That's the one payoff for being in the center ring.

Everyone else can say those things too, but only to people in larger rings.

When you are talking to a person in a ring smaller than yours, someone closer to the center of the crisis, the goal is to help. Listening is often more helpful than talking. But if you're going to open your mouth, ask yourself if what you are about to say is likely to provide comfort and support. If it isn't, don't say it. 
Don't, for example, give advice. People who are suffering from trauma don't need advice. They need comfort and support. So say, "I'm sorry" or "This must really be hard for you" or "Can I bring you a pot roast?" Don't say, "You should hear what happened to me" or "Here's what I would do if I were you." And don't say, "This is really bringing me down."

If you want to scream or cry or complain, if you want to tell someone how shocked you are or how icky you feel, or whine about how it reminds you of all the terrible things that have happened to you lately, that's fine. It's a perfectly normal response. Just do it to someone in a bigger ring.

Comfort IN, dump OUT.

There was nothing wrong with Katie's friend saying she was not prepared for how horrible Katie looked, or even that she didn't think she could handle it. The mistake was that she said those things to Pat. She dumped IN.

Complaining to someone in a smaller ring than yours doesn't do either of you any good. On the other hand, being supportive to her principal caregiver may be the best thing you can do for the patient.

Most of us know this. Almost nobody would complain to the patient about how rotten she looks. 

Almost no one would say that looking at her makes them think of the fragility of life and their own closeness to death. In other words, we know enough not to dump into the center ring. Ring Theory merely expands that intuition and makes it more concrete: Don't just avoid dumping into the center ring, avoid dumping into any ring smaller than your own.

Remember, you can say whatever you want if you just wait until you're talking to someone in a larger ring than yours.

And don't worry. You'll get your turn in the center ring. You can count on that.

Susan Silk is a clinical psychologist. Barry Goldman is an arbitrator and mediator and the author of "The Science of Settlement: Ideas for Negotiators."

donderdag 25 juli 2013

Hanencursus

Zoals iedereen ondertussen wel weet, loopt Femke behoorlijk achter in ontwikkeling als je het vergelijkt met 'de norm'. En dan niet alleen motorisch, maar ook op het gebied van communicatie.

Vergis je niet: ze kan prima duidelijk maken wat ze wil, en ZEKER wat ze NIET wil. Maar dat doet ze dan niet door te praten, maar met lichaamstaal.

Voor alle ouders die kinderen hebben met een achterstand op communicatiegebied is er de 'Hanencursus' (spreek uit:"Hennencursus"). Omdat we zeker willen weten dat we er alles aan doen om Femke te helpen, hebben we ons ingeschreven voor deze -op papier- erg nuttige cursus.

We zijn er al een poosje geleden mee in aanraking gekomen, maar tijdens het intakegesprek kwamen we erachter dat we beter nog heel even konden wachten: we waren er nog niet aan toe. Femke niet, en wij ook niet.
Nu (een half jaar later) zijn we wel gestart, en meteen bij de eerste bijeenkomst kwamen we er al achter dat de groep ouders erg divers is, erg leergierig, maar het tempo van de cursus erg laag ligt. Waar wij (en andere ouders) vooral zitten te wachten op tips & trucs, krijgen we een uitleg van wat communicatie is, en wat we in de toekomst zullen gaan behandelen aan andere theorie.
We snappen dat er een didactische opbouw is, maar als we aan het einde van de eerste avond naar huis rijden zijn we toch wat teleurgesteld over de materie, en wat geïrriteerd door de manier van intonatie en articulatie van de cursusleidsters (we hadden het idee dat zij dachten tegen kleuters te spreken ipv volwassenen).

De cursus wisselt cursusavonden af met thuisbezoeken, waarbij video-opnames worden gemaakt en besproken. We hadden geen idee wat we daarvan moesten verwachten, maar we verbaasden ons wel over het eerste bespreking van de zojuist opgenomen video.
In de video zie je Femke op je afkruipen, en na 3 seconden van een kruipend kind wordt de video stilgezet en volgt de vraag:"Wat zie je?"

Nou... een kruipend kind dus. Wat zie jij? Een roze olifant?

Gedurende de cursus leren we de ouders beter kennen, en blijkt er ook wel degelijk vooruitgang te zijn in de onderwerpen. Ook krijgen we de tips waar we op zaten te hopen, alleen blijft het knagende gevoel dat alles een stuk sneller behandeld zou kunnen worden. Door het lage tempo gaat er in onze ogen veel tijd verloren, waarin we ook meer filmpjes zouden kunnen behandelen.

Zo leren we ons taalgebruik meer af te stemmen op het niveau van Femke, en leren we dat het belangrijk is om te blijven 'benoemen' ("bal", "pop", "drinken", etc etc.) ook al zal Femke het voorlopig nog echt niet gaan herhalen. Als ze de woorden maar leert herkennen, dan zien we daarna wel weer verder.

Maar waar we het meeste van leren, zijn van de video's. Tijdens de cursusavonden kijken we ook gedeeltes van alle video's terug van alle ouders, waar we veel van opsteken. De analyse van de video's gaat steeds beter, omdat we nu weten waar ze op letten. We leren kleine gebaren te herkennen, en dat een zachte klank net zo belangrijk is als een echt woord.

Maar bij het laatste thuisbezoek konden we het toch niet laten om het NOG een keer te hebben over hun zalvende manier van praten. Want wat is DAT irritant... En wat hebben we ons moeten inhouden...

Na de zomervakantie is er nog 1 terugkomdag, waar we mogelijk niet bij aanwezig kunnen zijn omdat we nog geen oppas hebben. Eerst nog eens rustig nadenken of we er eentje gaan zoeken...

maandag 22 juli 2013

Femke is ons bruidsmeisje

Een paar weken geleden zijn wij (Nora & Arjan) getrouwd, en natuurlijk was Femke daar ook bij aanwezig!
Femke zag er schitterend uit in haar jurkje, en was -zoals altijd- het middelpunt van de aandacht. Nora zag er echt schitterend uit in een prachtige trouwjurk en zelfs mijn schoenen kregen wat complimenten, maar Femke: die stal de show. Hoe kan het ook anders, met zo'n mooie glimlach en stoer loopwagentje! Hieronder even een paar leuke foto's!