Femke mag je niet storen bij het televisie kijken...
We hebben een mooi PODD-succes!!
Femke heeft een loopoor, dus die moest schoon... en dat was niet leuk. Nadat ik het oor had schoongemaakt heb ik met het boek verteld dat het inderdaad niet leuk was, dat ze pijn had, aan haar oor.
Vervolgens blijf ik even wachten met pagina 1 vooraan, en Femke slaat ineens op 'pagina omslaan' (dus dat doe ik), en vervolgens op 'Niet aankomen!'.
Ik heb haar natuurlijk HEEEEEL erg geprezen, want ja, pappa mag er gewoon niet aankomen. Femke keek meteen een stuk gelukkiger, en toen ze daarna aan haar slabbetje begon te trekken (het was bij het ontbijt), en ik haar (via het boek) vertelde dat ze 'klaar' was, werd ze nog blijer.... ik heb haar van de stoel af geholpen, en een heel blij meisje stapte vrolijk de keuken weer uit...
En terwijl ik alleen in de keuken achterblijf, begint mijn kop dit FANTASTISCHE succes meteen te bagatelliseren.
Want Femke heeft vandaag logopedie gehad, en ze hebben een spelletje gespeeld met een boekje, waarbij ze pas de pagina omsloegen als Femke op het plaatje sloeg. En het plaatje van 'niet aanraken' zit daar ook in de buurt....
Maar gelukkig herinner ik me ook nog wat me verteld werd door Gayle Porter op de cursus: kinderen met een beperking die ineens hun intelligentie laten zien, worden in eerste instantie niet geloofd. Het zal wel toeval zijn, per ongeluk, je hebt het misschien verkeerd gezien... dat soort reacties.
Simpel vertaald naar deze situatie: Als een kind dat net leert praten ineens iets fantastisch toepasselijks zegt, zouden we gruwelijk blij zijn. Dus als Femke nu met haar stem had gezegd 'niet aankomen', had ik dan dezelfde twijfel gehad? Nee toch?
Maar als het dan jezelf overkomt... is het toch raar dat je er zelf ook dezelfde fout bijna maakt!
