Eerst een beetje om je heen liggen kijken, toch maar weer proberen te slapen, en als dat niet lukt... papa en mama roepen. Reageren ze dan niet, dan roep je wat harder. En nog wat harder, net zo lang tot ze reageren. Want reageren... dat doen ze altijd. Gegarandeerd.
En dat beviel prima, want soms mocht je dan even nog bij papa en mama in bed, lekker warm tussen ze in, en dan vertellen over je droom. Of een beetje stoeien. En in mijn geval: meestal inderdaad lekker warm tussen ze in, maar zowel links als rechts werd er een rug toegedraaid en sliepen ze gewoon weer verder. En als ik dan ging liggen woelen, dan werd me duidelijk gemaakt dat ik stil moest liggen. Wat ik dan ook deed... want anders moest ik terug naar mijn eigen bed!
OK. Dan nu even de kalender een jaar of 30, 35 verder draaien. Naar vanmorgen dus. Ondertussen ben ik zelf 'papa', en die kleine is gruwelijk vroeg wakker. Op zich niet vreemd en het komt vaker voor, maar deze keer liet ze duidelijk merken dat ze nu toch echt aandacht wilde. En aangezien ik daar duidelijk niet snel genoeg op reageerde, zorgde mijn lieve kersverse echtgenote er even voor dat ik echt wakker werd. Waarna het ritueel "jouw beurt of mijn beurt" begint, en slaapdronken waggel ik naar de kamer van Femke om haar dan maar even op te halen. Want met zo'n ghettoblaster op volle kracht slaapt niemand meer, en waarschijnlijk de buren ook niet.
Zodra ik de deur van haar kamer ver genoeg open heb gedaan om haar te zien, is het huilen al helemaal omgeslagen in een schaterlach. Ze staat rechtop in de hoek van haar bed te stuiteren van blijdschap, en strekt haar armen naar me uit om opgetild te worden. Een betere remedie tegen een ochtendhumeur bestaat er echt niet... maar een uurtje later was fijn geweest.
Eenmaal terug in bed blijkt dat mijn herinnering anders is dan de werkelijkheid: Femke was echt niet van plan om stil tussen ons in te gaan liggen. Ze lijkt meer op de Tazmanian Devil uit de tekenfilms en binnen de kortste keren heeft ze het kussen op de grond gegooid, het dekbed gejat, zo hard geschopt dat er voorlopig geen broertje of zusje komt en na die rechtse directe is het zeer waarschijnlijk dat ik een blauw oog heb. Leg dat maar eens uit op kantoor.
Dreigementen als 'terug naar haar eigen bed' worden letterlijk weggelachen, en na een gevoelsmatig gigantisch lange periode zijn we toch wel 10 minuten verder...
Als we uiteindelijk toch maar zijn opgestaan, en Femke vandaag verbazend 'op tijd' op het kinderdagverblijf is aangekomen vraag ik me toch nog wel twee dingen af:
- Zouden mijn ouders ook discussie hebben gehad over wie er dit keer het bed uit moest?
- Moet ik me zorgen maken dat Femke nog meer op Taz gaat lijken als ze straks leert lopen?
Ik vond taz altijd helemaal geweldig! Maarre...t is heel herkenbaar hoor,en ja,die discussies hadden je ouders ook:-)
BeantwoordenVerwijderen