Hanencursus

Zoals iedereen ondertussen wel weet, loopt Femke behoorlijk achter in ontwikkeling als je het vergelijkt met 'de norm'. En dan niet alleen motorisch, maar ook op het gebied van communicatie.

Vergis je niet: ze kan prima duidelijk maken wat ze wil, en ZEKER wat ze NIET wil. Maar dat doet ze dan niet door te praten, maar met lichaamstaal.

Voor alle ouders die kinderen hebben met een achterstand op communicatiegebied is er de 'Hanencursus' (spreek uit:"Hennencursus"). Omdat we zeker willen weten dat we er alles aan doen om Femke te helpen, hebben we ons ingeschreven voor deze -op papier- erg nuttige cursus.

We zijn er al een poosje geleden mee in aanraking gekomen, maar tijdens het intakegesprek kwamen we erachter dat we beter nog heel even konden wachten: we waren er nog niet aan toe. Femke niet, en wij ook niet.
Nu (een half jaar later) zijn we wel gestart, en meteen bij de eerste bijeenkomst kwamen we er al achter dat de groep ouders erg divers is, erg leergierig, maar het tempo van de cursus erg laag ligt. Waar wij (en andere ouders) vooral zitten te wachten op tips & trucs, krijgen we een uitleg van wat communicatie is, en wat we in de toekomst zullen gaan behandelen aan andere theorie.
We snappen dat er een didactische opbouw is, maar als we aan het einde van de eerste avond naar huis rijden zijn we toch wat teleurgesteld over de materie, en wat geïrriteerd door de manier van intonatie en articulatie van de cursusleidsters (we hadden het idee dat zij dachten tegen kleuters te spreken ipv volwassenen).

De cursus wisselt cursusavonden af met thuisbezoeken, waarbij video-opnames worden gemaakt en besproken. We hadden geen idee wat we daarvan moesten verwachten, maar we verbaasden ons wel over het eerste bespreking van de zojuist opgenomen video.
In de video zie je Femke op je afkruipen, en na 3 seconden van een kruipend kind wordt de video stilgezet en volgt de vraag:"Wat zie je?"

Nou... een kruipend kind dus. Wat zie jij? Een roze olifant?

Gedurende de cursus leren we de ouders beter kennen, en blijkt er ook wel degelijk vooruitgang te zijn in de onderwerpen. Ook krijgen we de tips waar we op zaten te hopen, alleen blijft het knagende gevoel dat alles een stuk sneller behandeld zou kunnen worden. Door het lage tempo gaat er in onze ogen veel tijd verloren, waarin we ook meer filmpjes zouden kunnen behandelen.

Zo leren we ons taalgebruik meer af te stemmen op het niveau van Femke, en leren we dat het belangrijk is om te blijven 'benoemen' ("bal", "pop", "drinken", etc etc.) ook al zal Femke het voorlopig nog echt niet gaan herhalen. Als ze de woorden maar leert herkennen, dan zien we daarna wel weer verder.

Maar waar we het meeste van leren, zijn van de video's. Tijdens de cursusavonden kijken we ook gedeeltes van alle video's terug van alle ouders, waar we veel van opsteken. De analyse van de video's gaat steeds beter, omdat we nu weten waar ze op letten. We leren kleine gebaren te herkennen, en dat een zachte klank net zo belangrijk is als een echt woord.

Maar bij het laatste thuisbezoek konden we het toch niet laten om het NOG een keer te hebben over hun zalvende manier van praten. Want wat is DAT irritant... En wat hebben we ons moeten inhouden...

Na de zomervakantie is er nog 1 terugkomdag, waar we mogelijk niet bij aanwezig kunnen zijn omdat we nog geen oppas hebben. Eerst nog eens rustig nadenken of we er eentje gaan zoeken...