Het is even wennen

De afgelopen maanden hebben we maar weinig blog geplaatst, en dat heeft een reden: we zijn verhuisd! Nu was dat op zich al wel duidelijk, gezien de blogs die we wél plaatsten, maar toch...

Het huis dat we hebben gekocht is een dijkwoning, met heerlijk veel ruimte. En natuurlijk is er wel een reden waarom we zoveel ruimte konden kopen. Het huis heeft wel 'wat werk'. De vorige eigenaar had er de laatste jaren niet zoveel meer aan gedaan aan onderhoud (hij was ziek). En ondanks dat de buurt hoog over hem opgeeft, was ook iedereen het er over eens dat hij één negatief randje had: hij gooide niets weg. 

Voordat we de sleutels kregen, zijn er al 5 of 6 vuilcontainers afgevoerd met rotzooi, zodat we tenminste alle kamers, inbouwkasten en schuur weer in konden. Wij hebben inmiddels ook alweer 5 overvolle containers af laten voeren, en hopen dat de container die we nu vullen écht de laatste is. Dat we dat 3 containers geleden ook al dachten, daar denken we maar even niet aan.

Voor ons allemaal, en voor Femke in het bijzonder, is dit een nieuwe start. Maar bij een nieuwe start komen ook nieuwe 'dingen' waar je aan moet wennen.

Zo moeten we bijvoorbeeld wennen aan:

- Het hebben van een voor EN een achterdeur. En we vergeten er altijd wel eentje op slot te doen.

- Een buurmeisje dat met een kop thee op schoot & voeten op de verwarming eens rustig uit het raam zit te staren wat wij allemaal aan het doen zijn.

- Traplopen. We hadden een appartement... en nu maar liefst 2 trappen. Wel een mooie oefening voor Femke!

- Tuindeuren. Ook die moeten op slot 's avonds, en daar kom je pas weer achter als je ze weer open wilt doen.

- Totale stilte. Als je 's nachts iets hoort, schrik je je rot. Reed er nu een auto voorbij?

- Zwaaiende buren. In het begin vraag je je af: bedoelen ze mij? Ja dus. Gewoon terug zwaaien, dat lijkt de bedoeling te zijn.

- Kinderen aan de voordeur die komen vragen of Femke buiten komt spelen. Heerlijk...

- De WC op een andere verdieping dan de slaapkamer.

- De tuin. Heerlijk in de zon je kopje koffie drinken. Maar helaas moet je dat marktplein ook af en toe vegen. 

- Een garage. Ook die moet op slot.

- Geen bejaarde onderburen. Dus ook geen vloerverwarming. Moeten we nu zelf gaan stoken?

- Rolcontainers. Die moet je langs de weg zetten, anders worden ze niet geleegd. 

- Vogels. Die fluiten. Zijn we nu op een vakantiepark beland?

- Kinderen die Femke vast uit haar autostoeltje halen voordat je de handrem erop hebt staan.

- Slaapkamers boven. Eindelijk niet meer fluisteren als Femke slaapt.

- Een kantoor in de tuin. Alweer zo'n ding dat op slot moet, en de ramen moeten dicht, en de kachel uit. En dan die files, als je naar je werk gaat.

- Rolcontainers. Die moet je ook weer terugrijden naar je tuin. Voordeel: als je het niet doet, brengt je buurmeisje ze gewoon weer terug. 

- Geen supermarkt meer op 100 meter lopen. Moeten we nu daadwerkelijk gaan nadenken bij het boodschappen doen?

- Ondefinieerbaar groeiend groen. Wat is onkruid, en wat niet?

- De hele straat kent je naam. Weg anonimiteit!

- Sneeuwschuiven. Hoezo? Komt de gemeente dat niet doen dan? Weer een voordeel: als je de laatste in de straat bent die nog sneeuw heeft liggen, komen de buurmeisjes weer langs. Vinden ze leuk, sneeuwschuiven.

- Vliegtuigen. Als je er ééntje hoort, heeft de hele straat het erover. "Wat een overlast, vind je ook niet?" Om ze dan maar weer uit te leggen dat je hiervoor in Buitenveldert woonde. Daar is een landingsbaan naar vernoemd, mensen...

Afijn, we hebben een zwaar leven...