Nieuwe telefoon

Woensdagmiddag is hockeymiddag, dus ga ik vaak met Femke naar de vereniging waar ik voor mag werken. Het was vanmiddag mooi weer (toen nog wel), en Femke heeft de laatste weken goed geoefend met de Caddy, dus durfde ik het aan om haar in de Caddy mee te nemen in plaats van in de wandelwagen.

Het was spannend, maar dan vooral voor mij: niet voor Femke. Femke ging breeduit lachend op de parkeerplaats de Caddy in, en is gewoon helemaal naar het clubhuis gelopen, wat toch snel 200 meter is. Onderweg wel een stuk of 10 ingrepen van mij zodat ze niet de sloot of de struiken in reed, en al 3 keer gestopt door bekenden die allemaal wilden weten wat dat toch voor wonderbaarlijk apparaat was.

Ik ben ruim 2 uur op de vereniging geweest, en Femke heeft behoorlijk wat meters gemaakt, meerdere keren langs de velden gelopen, rondje over het veld en talloze rondjes op het terrein bij het clubhuis. Niet normaal wat een energie heeft die meid.

Wat me het meest verraste, waren de reacties van de andere leden. Natuurlijk zijn er mensen die verschrikt een andere kant op kijken als ze zien dat ik hun heb zien kijken, en veel positieve reacties op de vorderingen van Femke.
Maar het mooiste was de reactie van de kinderen. En natuurlijk zijn er kinderen die staren, nakijken en wijzen. Ik had niet anders verwacht, ik deed waarschijnlijk hetzelfde op die leeftijd. Maar er zijn ook kinderen die ineens naar Femke wijzen en tegen hun vader roepen:"Kijk pap, DAT is een gaaf karretje!". Om daarna snel naar mij te rennen, met de vraag:"Mag ik er zo ook een keer in?"

Er zijn kinderen geweest die graag een rondje wilden lopen met Femke, kinderen die hun sportdrankje aan Femke aanboden "want ze zal wel dorst hebben van al dat rennen", maar de mooiste opmerking kwam toch van een jongetje dat we meteen bij de parkeerplaats al tegenkwamen.

Na een paar minuten vragen stellen aan mij (Ja, hij zou erin mogen; Nee, hij was niet te zwaar; en Ja, het karretje was ook in hoogte instelbaar.) en jaloers naar Femke te hebben gekeken, nam zijn vader hem weer mee, want ze moesten weg.

Terwijl ze weglopen hoor ik hem tegen zijn vader zeggen: "Pap, ik wil toch echt een telefoon voor mijn verjaardag, maar als dat écht niet mag... mag ik dan zo'n karretje?"