Feest van herkenning

Als betaalde kracht werken bij een vrijwilligersorganisatie is in de basis natuurlijk al een tegenstrijdigheid, maar zoals iedereen weet: sommige dingen moet je uitbesteden. En ik ben één van die talloze ZZP-ers die zich daarvoor laat inhuren.

Wie weet herkennen er meer mensen de situaties waar ik me vaak in terugvind: want er zullen meer mensen zijn met een rol op de achtergrond in een grote organisatie. Een rol, die wel belangrijk is... maar waarvan veel mensen zich afvragen wat die persoon nu eigenlijk doet?
Zelf ben ik opgeleid tot project-manager in de aannemerij, en geloof me: geen hond op de werkvloer snapt wat een hoofduitvoerder, werkvoorbereider of projectmanager eigenlijk precies doet om zijn tijd te vullen tussen aankomst en weggaan. Het is niet anders als trainingscoördinator bij een grote hockeyvereniging.

Het resultaat is echter dat ik op de club vaak 'herkend' wordt, terwijl je eigenlijk iets anders staat te doen. Zo sta ik af te rekenen bij de bar met de betaalpas van de club, om de dienstdoende barmoeder ineens verrukt op te zien kijken van het betaalscherm, stralende ogen en open mond:

"Oh, JIJ bent Arjan van Hal!!"

Ja, dat klopt. Wie zij is... ik heb geen idee: de club heeft zo'n 1800 leden.

Het heeft ook voordelen. Ik kan gewoon -in trainingspak, met jasje met daarop groot de tekst 'TRAINER'- langs het veld lopen, en trainingen bekijken en naar moeders luisteren die tegen elkaar hun hart luchten over de club. Zo leer je nog eens wat over jezelf. Toen ik een dame hoorde zeggen dat ze me graag een keer zou willen ontmoeten, om mij dan eens flink de waarheid te zeggen, heb ik mezelf maar even voorgesteld. De tekst was hetzelfde als aan de bar, de intonatie iets anders:

"Oh... jij bent Arjan van Hal..."

Beide varianten heb ik inmiddels meerdere keren meegemaakt, en inmiddels ben ik voor het 4e jaar werkzaam en kent iedereen me wel. Bye bye anonimiteit, hallo aanspreekpunt / spin in het web / manusje van alles. En dus komen de 'herkenningsmomenten' ook een stuk minder vaak voor.

Tot het vanmorgen weer raak was, en ik zelfs weer een nieuwe variant hoorde.
Ik ben inmiddels ook weer werkzaam bij een aannemingscombinatie, als werkvoorbereider. Lekker terug in de aannemerij, in het asfalt, het beton, het zand, de klei en de grond. Het is een groot project dus lopen er ook diverse mensen rond van mijn oude werkgevers. Omdat iedereen nieuw is, de groep steeds groter wordt, kent vrijwel niemand elkaars naam. Met als gevolg dat iedereen zichzelf de hele dag aan iedereen aan het voorstellen is.
Bij het koffieapparaat kreeg ik de nieuwe variant te horen. Een collega hoorde mijn naam voor de derde (of zesde?) keer, en ineens zie ik een kwartje vallen, mond valt open, ogen verwijdden zich en zijn schouders komen naar voren:

"Oh, jij bent ARJAN VAN HAL??"

Eindelijk iemand die me weer herkend in de aannemerij, dus opgelucht dat ik weer 'thuis' ben vraag ik hem ten overstaan van een tiental collega's van welk ander project hij me kent.

Zijn dochter speelt in de D-jeugd, zijn zoon bij de F-jes.