Bobby

Op de kop af 14 jaar geleden woonde ik in Groningen, was ik een paar maanden afgestudeerd en net gaan samenwonen. Samen met mijn vriendin ging ik 'alleen maar kijken' bij een nest pups, om uiteraard terug te rijden met de allerlaatste pup, een ongelooflijk lieve, gitzwarte kruising tussen een Labrador en een Friese Stabij die we Bobby noemden.

Bobby bleek al snel een bijzonder actieve hond, en luisterde fantastisch.. als ze zin had. Met haar grote enthousiasme wist ze iedereen voor zich te winnen, ook als ze net door weer een ADHD actie alle tulpen had opgegeten (en uitgekotst), de stereotoren omver had getrokken of er weer een paar glazen van de salontafel waren gevlogen.

Een paar jaar later waren Bobby & ik alleen, woonden we in Dordrecht en nam ik haar overal mee naartoe: ook naar mijn werk. Ik was uitvoerder op de HSL, op IJburg en in Vlissingen, en Bobby reed duizenden kilometers op de achterbank of bijrijdersstoel mee om dagenlang vrij te kunnen razen in oneindige bulten zand. Meerdere mensen waren hier gelukkig mee, sommigen niet: de grondwerker kreeg commentaar dat Bobby harder kon graven, en de schoonmaakster had liever op dag 1 een pot lijm gepakt dan de stofzuiger: Bobby verhaarde zoveel dat we dan aan het einde van het project hoogpolig tapijt hadden gehad in de directiekeet.

Als we niet aan het werk waren, waren we aan het terreinrijden, waarbij Bobby rustig in de auto lag te slapen als ik aan het spelen was, en ik kon roepen wat ik wilde als zij even aan het spelen was. En als ik dan de auto per ongeluk op de kant legde... zuchtte Bobby eens diep, verplaatste ze naar het bijrijdersraam om zich daar weer op te krullen tot ik de auto weer rechtop kreeg. Aan het einde van de dag was het lastig om te zien wie er smeriger was: de Suzuki, of Bobby. Samen hebben we mooie tochten gemaakt, waarbij we zelfs samen in 1 slaapzak hebben geslapen om elkaar warm te houden: de sneeuw lag centimeters dik op de tent, in een tochtig weiland in Zeeuws Vlaanderen in februari.

In al die jaren is Bobby nooit bij een dierenarts geweest, behalve voorde jaarlijkse prikken. Op 1 keer na dan: Ze was uit logeren (iets langer dan gepland: het project duurde 2 maanden, niet 2 weken...) en ze was ineens heeeel rustig. Dusdanig rustig dat de oppas met spoed naar een dierenarts is gegaan, om daar weggestuurd te worden want er was niets te vinden. Bij thuiskomst waggelde mevrouw meteen naar een kast, waar vreemd genoeg een plasje voor lag en ze begon het op te likken. In de kast bleek een fles whisky te staan die was gaan lekken... mevrouw was stomdronken.

Toen Nora in ons leven kwam, heeft ze hard moeten vechten voor een plekje. Bobby kroop demonstratief tussen ons in op de bank en duwde haar weg. Na een paar maanden was het ijs gebroken, en gebruikte Bobby mij als opstapje om meteen door te kruipen op de schoot van Nora... en had ik het nakijken. Bobby was inmiddels zo'n 10 jaar oud, en een heel stuk rustiger dan toen ze 6 was (hoewel Nora dit nog steeds moeilijk kan geloven).

Weer een jaartje later was er een nieuwe toevoeging aan de roedel van Bobby, met de komst van Femke moest ze opnieuw wennen. Ook Femke kreeg al snel haar eigen plekje, en Bobby liet zich van een nieuwe kant zien: ze werd waakzaam. Andere mensen, honden en fietsers mochten eigenlijk niet in de buurt komen van de wandelwagen, en als je dat wel deed werd er even geblaft.

Vanaf het moment dat Femke ging kruipen, is ze ook gaan samenspannen met Bobby. Samen probeerden ze het lopen in huis voor ons onmogelijk te maken, samen maakten ze ons wakker als we wilden uitslapen en Femke heeft van Bobby leren piepen en janken. Ondertussen is Bobby bijna 14 jaar oud, en is het echt een oude hond geworden met een steeds korter wordend uitlaatrondje, steeds meer grijze haren en af en toe zelfs een klein ouderdomskwaaltje.

De laatste weken ging het hard achteruit met mijn maatje, ze kreeg epileptische aanvallen, artrose, nierfalen en kon uiteindelijk niet eens meer op haar eigen benen blijven staan. Ze viel steeds om, alles deed haar pijn en wij keken met tranen in onze ogen naar onze trouwe makker: dit kon zo echt niet meer langer.

Afgelopen vrijdag, 14 jaar en 2 dagen oud, is mijn steun & toeverlaat, mijn allergrootste knuffeldier, mijn maatje en mijn trouwe vriend ingeslapen. Het huis is leeg, mijn dagritme is in de war, het is stil en... we missen haar gigantisch.

Maar als er een hondenhemel is, weet ik zeker dat die er voor haar weer uitziet als IJburg en de HSL in 2000 & 2001. Hopelijk rent ze daar weer lekker haar rondjes, en stuift het zand metershoog in het rond, om daarna met haar tong buitenboord & hijgend als een pakpaard met een gigantische smile op haar bek op een strandje in slaap te vallen.

Lieve Bobby, rust zacht. 

Er zal nooit meer een hondje zijn zoals jij.