Ik was die vrijdag thuis, zodat zij weg kon en nadat Femke en ik haar hadden uitgezwaaid kon het pappadagje beginnen... maar Femke had er niet zo'n zin in. Beetje hangerig, geen fut...kortom: niet Femke.
Ze had al een poosje exceem, en haar oren waren een klein beetje ontstoken, dus ach... niet vreemd. Die pukkeltjes op haar billen -die maar niet weggingen, ook niet met het zalfje van de dokter- waren 's avonds uitgebreid naar haar onderrug, en zaterdagmorgen bleek ineens haar hele rug onder te zitten. euhm... juist... en nu?
Dan maar haar hele rug insmeert met het zalfje van de dokter, en via Google gezocht naar pukkels die vanaf je billen omhoog kruipen. Niet te vinden.
De hele dag is Femke ernstig hangerig, ik mag niet weg bij haar en als ik dat wel doe (ook ik wil wel eens wat drinken) krijg ik een pruillip. 's Avonds zijn de pukkels vuurrood geworden, en 's ochtends blijkt ook ineens haar hele buik onder te zitten en loopt er wat bloed uit kleine wondjes in haar oren: ernstig ontstoken. Het wordt ieder uur erger, als ik me nu ook maar omdraai of ik van de bank durf op te staan gaat ze huilen.
HUILEN! Femke! Dat klopt gewoon niet... Dat heb ik weer: is Nora EEN weekendje weg: kan ik naar de huisarts met Femke. Lekker dan... maar wachten tot maandag is echt niet verstandig.
Dus op het moment dat Nora eindelijk thuiskomt, en haar lieve kleine vrolijke meid wil knuffelen... zit die te huilen bij de huisarts met 39,5 graden koorts.
De eerste arts die langskomt trekt een moeilijk gezicht, gooit er een paar lange Latijnse namen uit, en loopt door maar belooft snel terug te komen. Een kwartiertje later komt er een andere arts om de hoek kijken, of ik al geholpen wordt. Nou, als dat zo was... zat ik toch niet meer in de wachtkamer? Maar ik houd me in, en we mogen mee naar de spreekkamer.
Net als de eerste arts is ook hij ernstig onder de indruk van de intensiteit van de pukkels, zeker in combinatie met de ontsteking in haar oren. Hij vraagt -terecht- of er nog iets meer is met Femke, want ze beweegt "wat houterig". Tsja, dit is mijn moment om met een term te gooien die de arts weer niet kent: Angelman-Syndroom.
De beste man probeert zijn gezicht in bedwang te houden, maar het was duidelijk: hij had GEEN idee wat hij ermee moet. En dat zorgt ervoor dat TOCH maar even de dienstdoende kinderarts van het VUmc wordt gebeld, en het is hilarisch om te zien hoe de ene arts die niet weet waar hij het over praat, informatie probeert te krijgen van een andere arts die OOK niet weet waar hij het over heeft.
Het gevolg laat zich raden: Wij mogen even in de wachtkamer plaatsnemen terwijl de dienstdoende kinderarts gaat even bellen met een andere kinderarts, en de huisarts gaat weer even overleggen met de andere huisarts.
Femke zit in de wachtkamer bij mij op schoot en ze beweegt niet, en ik wil alleen maar snel een nieuw zalfje dat WEL werkt... ik wil mijn eigen vrolijke Femke weer terug.
Een half uur later hebben alle artsen een beslissing genomen: Femke heeft toch gewoon waterpokken, maar een zeer agressieve vorm. Daarnaast een stevige dubbele oorontsteking, en uiteraard is de exceem ook nog niet weg. Alles bij elkaar geeft het een zeer verontrustend beeld, maar ze hebben er alle vertrouwen in dat het met een weekje weer een stuk beter is.
Tegen de waterpokken krijg ik niks, maar voor haar oren wel een nieuw zalfje & antibiotica. En of ik ZEER alert wil blijven of ze geen epileptische aanvallen gaat krijgen, want met zo'n stevige verhoging, een stevige oorontsteking EN Angelman... zou dat eigenlijk niet uit kunnen blijven.
De rest van de week is Femke uiteraard thuis geweest, en wij ook om de beurt om op haar te passen. Woensdag ging het al zoveel beter dat ze een nachtje uit logeren kon bij opa en oma, zodat wij beiden weer een dagje konden werken.
Nu -vrijdagavond- is Femke weer bijna beter. Ze eet weer goed, speelt weer wat meer en heel belangrijk: ze lacht weer.
Maar het ALLERbelangrijkste: Ondanks alle 'triggers' hebben we GEEN epileptische aanvallen gezien!
Dus ondanks alle ellende van afgelopen week toch ook goed nieuws!
BeantwoordenVerwijderenpff dat was me een weekje wel zeg. Maar wat fijn dat ze geen epilepsie er van kreeg!!!
BeantwoordenVerwijderen