Minder vallen, meer rust

Nadat de EEG van een paar weken geleden gedaan was, begon Femke zich steeds minder lekker te voelen. Ze was erg stil, kwam vermoeid over en ze had niet zo'n trek. Wij dachten zelf aan een virusje, dus kijken we het even aan voordat we meteen naar de huisarts rennen.

De dagen daarna ging het niet veel beter, ze kreeg koorts, ging steeds houteriger bewegen en af en toe viel ze ineens om. Gelukkig dronk ze wel voldoende, maar onze vakantie (zonder Femke) kwam ook rap dichter bij en als ze zich zo bleef voelen...  dan zouden we niet weggaan.

Wat  het meest vervelende was, was toch wel het omvallen. En dat gebeurde steeds vaker. We zagen op die momenten dat ze voor een hele korte periode (echt een fractie van een seconde) even flauwviel. Ze was hierdoor dus alweer bijgekomen voordat ze echt gevallen was, maar ze schrok er iedere keer enorm van, en het vallen deed natuurlijk ook pijn. Uiteraard moest ze daar erg van huilen, en werd ze steeds minder zeker van zichzelf.

In het weekend voor de uitslag werd het zo erg dat we overwogen naar de EHBO te gaan, maar realistisch gezien konden die ook niets voor haar betekenen zonder de uitslag van de EEG...dus restte ons niets anders dan wachten op de uitslag.

Eindelijk was het dan maandag, en eindelijk kregen we de uitslag van de EEG. En wat blijkt: uit de EEG was niets anders gekomen dan de vorige keer: Femke had wederom alle 'achtergrondsignalen' die andere mensen met epilepsie ook hebben, maar er waren geen aanvallen waargenomen. Maar misschien hadden we zelf nog symptomen waargenomen?
Toen we aan de kinderneuroloog uitlegden wat er allemaal voorgevallen was in de afgelopen weken, onderbrak ze mijn verhaal na enkele voorbeelden al. Voor alle symptomen plus de achtergrondsignalen was er maar 1 simpele conclusie: Femke heeft epilepsie.

Helaas, het is niet anders, en dus begonnen we dezelfde dag nog met medicijnen. Het toedienen bleek geen gemakkelijke taak, want het goedje smaakt niet heel erg lekker. We merkten wel dat ze er baad bij had, er was bijna meteen verschil. Het houterige werd steeds minder en ze had ook minder vaak absences. Maar ze had nog wel koorts, en ze at ook nog steeds niet genoeg. De vakantie was nog maar 5 dagen weg, en zo konden we Femke niet achterlaten. Dus ofwel de koorts ging zakken, en Femke ging eten... of Nora bleef thuis bij Femke.

Twee dagen voordat we in het vliegtuig moesten stappen is de koorts gelukkig gezakt en hebben we besloten dat we toch samen op vakantie gingen. Ook Femke ging op vakantie, lekker naar Opa en Oma, maar wel met hele duidelijke voorschriften en telefoonnummers van alle artsen. Overbezorgd? Ja, natuurlijk!

We hebben een hele gave vakantie gehad in Marokko waar vrienden meededen aan de Carta Rallye. En terwijl wij midden in de Sahara aan een buggy sleutelden en midden in een zandstorm terecht kwamen, voelde Femke zich steeds meer als zichzelf. Tijdens de 11 dagen bij opa en oma heeft ze maar 1 keer een absence gehad!

Vandaag zijn we teruggekomen en hebben we Femke opgehaald. Ze is vrolijk, lijkt een stuk groter gegroeid en.. ze is veel rustiger. Ze kijkt rustiger om zich heen, kan langer met speelgoed spelen en lijkt om de een of andere manier helderder uit haar ogen te kijken. De kleine is weer heerlijk thuis bij ons, en wij kunnen na een heerlijke vakantie nu dan eindelijk opgelucht ademhalen.

Wel is er een kleine kanttekening: het medicijn zelf (in vloeibare vorm) is heel erg smerig, en Femke moet echt in de houtgreep genomen worden om het toe te dienen. Dat is toch ook een vorm van mishandeling, toch maar even vragen naar hetzelfde medicijn in korrelvorm.