Op 7 augustus was het na 2 maanden wachten eindelijk zover: we konden langs bij de afdeling Revalidatietechniek van het VUmc!
Na alle afspraken met het constenatiebureau (geen spelfout), huisarts, kinderarts, oogarts, neurologie en klinische genetica hebben we uitgekeken naar deze afspraak. Alle andere afspraken waren namelijk gericht op het determineren wat er aan de hand is met Femke. En is dit de EERSTE afspraak waar we hopelijk iets te horen krijgen over wat we kunnen gaan DOEN.
Na een goed gesprek met een verrassend goed voorbereide a.i.o (arts in opleiding) waarin we de algehele vorderingen van Femke maar weer eens doornamen, hadden we ook een kort gesprek met de professor zelf. Een aardige man, met duidelijke mening (altijd fijn) en duidelijke taal.
Maar wat was nu eigenlijk het resultaat? Niet heel veel wat direct gevolgen heeft. Maar we gaan ook hier verder met onderzoek naar haar rug en heup, want ze trekt 1 been minder mee als ze kruipt. Was ons ook opgevallen, maar ja... we hebben ons nooit gerealiseerd dat dit iets kon betekenen. En we gaan uitgenodigd worden voor een teamoverleg waar verschillende disciplines samenkomen, inclusief onze eigen fysio. Samen gaan ze dan overleggen -met ons!- wat het juiste behandelplan is. FIJN!
En als klap op de vuurpijl kregen we een verrassing. We hadden hem namelijk verteld over de lange wachttijden, en het feit dat een doorverwijzing er meer dan 7 weken over doet om 1 verdieping lager aan te komen. Daar schrokken ze toch wel van...
Dus toen wij rontgenfoto's aan het maken waren van de rug van Femke, ging daar de telefoon. Of we na de foto's even door konden lopen naar een andere afdeling, om daar meteen een echo te maken van haar heup. Ze zouden even op ons wachten, zodat we niet morgen nog een keer terug moesten komen. Stomverbaasd keken we elkaar aan: het kan dus WEL!
Wederom bewijs: voor jezelf opkomen WERKT! En het is ook wel een beetje fijn als de man die je spreekt ook daadwerkelijk iets in de melk te brokkelen heeft... :)
